ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ Η ΝΕΦΕΛΩΜΑ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ!

H φωτογραφία «Πυλώνες της Δημιουργίας» από το τηλεσκόπιο Hubble, θεωρούνται από τις πλέον εμβληματικές του 20ου αιώνα. Το «Νεφέλωμα του Αετού» που βρίσκεται 6.500 έτη φωτός μακριά, στον Αστερισμό του Όφεως, περιέχει ένα σύμπλεγμα θερμών αστέρων, το NGC6611, το οποίο....
φωτίζει τα αέρια και τη σκόνη που το περιβάλει. Στις πρώτες φωτογραφίες του Hubble, το 1995, δεν ήταν δυνατό για τους επιστήμονες να δουν μέσα στους «πυλώνες», ωστόσο οι νέες εικόνες από το Herschel της ESA επιτρέπουν στους αστρονόμους να παρατηρήσουν το εσωτερικό τους.

Τα άστρα δημιουργούνται μέσα σε τεράστια νέφη αερίου και σκόνης που λέγονται νεφελώματα και που βρίσκονται στους γαλαξίες. Το υλικό των νεφελωμάτων αποτελείται κατά κύριο λόγο από υδρογόνο, ήλιο και σκόνη (συνθετότερα μόρια). Οι διαστάσεις τους είναι πάρα πολύ μεγαλύτερες από το ηλιακό μας σύστημα αλλά η πυκνότητά τους πολύ χαμηλή. Αυτά τα νέφη λόγω της πολύ μεγάλης μάζας τους έχουν κάποια βαρύτητα η οποία όμως, λόγω της χαμηλής πυκνότητας, δεν είναι ικανή να υπερνικήσει τις θερμικές κινήσεις των μορίων και να προκαλέσει τη βαρυτική συστολή και συμπύκνωση.

Το Νεφέλωμα Rosette έχει πρόσφατα δημιουργήσει ένα αστρικό σμήνος. Το σμήνος των άστρων, που είναι στο μέσον, ελευθερώνει υπερηχητικούς ανέμους που διασκορπίζουν και τελικά εξαφανίζουν το νεφέλωμα. Περιέχει πολλά καυτά άστρα που εκπέμπουν σημαντικές ποσότητες υπεριώδους ακτινοβολίας, που ιονίζει το διαστρικό αέριο και σχηματίζεται ένα λαμπερό πλάσμα. Ας σημειωθεί ότι το κόκκινο χρώμα οφείλεται στο ιονισμένο υδρογόνο

Αστερας

Νεφέλωμα Λιμνοθάλασσας

Αστέρας

Το νεφέλωμα Λιμνοθάλασσας αποτελεί μία τεράστια περιοχή δημιουργίας άστρων στον Γαλαξια μας.
Στην Αστρονομία γενικά αστέρας (star) ή απλανής (σε αντιδιαστολή με τον πλανήτη), ονομάζεται το κάθε ουράνιο σώμα που διατηρεί όλες εκείνες τις ιδιότητες του δικού μας Ηλίου πέριξ του οποίου περιστρέφεται η Γη. Συνεπώς όλοι οι αστέρες είναι Ήλιοι εκ των οποίων και παρατηρείται κατάστικτος ο ουράνιος θόλος.

Κατά την Αστροφυσική ο κάθε αστέρας είναι ένα λαμπερό αέριο ουράνιο σώμα που παράγει ενέργεια από πυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης που συμβαίνουν στον πυρήνα του. Όταν η μάζα του σώματός του είναι μικρότερη από 0.08 φορές της μάζας του ήλιου οι πιέσεις και οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στο κέντρο του, δεν επαρκούν προκειμένου να αρχίσουν οι πυρηνικές συντήξεις. Επομένως η μάζα όλων των αστέρων είναι μεγαλύτερη από την ανωτέρω ποσότητα.

Οι αστέρες γεννιούνται σε νεφελώματα, όταν μία περιοχή καταρρεύσει από το βάρος της. Όταν είναι αρκετά πυκνό, αρχίζουν οι πυρηνικές αντιδράσεις, καθώς το υδρογόνο μετατρέπεται σε ήλιο μέσω της πυρηνική σύντηξη. Όσο το άστρο κάνει αυτή τη διαδικασία, βρίσκεται στην κύρια ακολουθία. Η εσωτερική πίεση αποτρέπει το άστρο από την κατάρρευση. Όταν τελείωσει αυτή η φάση, αστέρες με μάζα τουλάχιστον 0,4 φορές όσο η ηλιακή μετατρέπονται σε ερυθρούς γίγαντες και συντήκουν βαρύτερα στοιχεία. Στη συνέχεια αστέρες σαν τον ήλιο απομακρύνουν την ατμόσφαιρά τους και μετατρέπονται σε λευκούς νάνους. Αστέρια δέκα ή περισσότερες φορές από τον ήλιο συντήκουν όλο και βαρύτερα στοιχεία, μέχρι σχηματιστεί σίδηρος. Τότε εκρύγνηνται ως υπερκαινοφανείς αστέρες και το αντικείμενο που μένει είναι απίστευτα συμπηκνωμένο. Αυτά τα αντικείμενα είναι οι αστέρες νετρονίων και οι μαύρες τρύπες.

Παρατηρώντας κυρίως τη νύκτα, στον Ουράνιο θόλο, τους αστέρες διαπιστώνεται ότι αυτοί δεν κατανέμονται ομοιόμορφα σ΄ αυτόν, ενώ παρουσιάζουν κάποια ευδιάκριτα συμπλέγματα τα οποία και ονομάζονται αστερισμοί. Οι αστέρες βρίσκονται καταχωρειμένοι σε καταλόγους. Από τη παρατήρηση των αστέρων αυτοί διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:

Αειφανείς αστέρες, που παρατηρούνται όλο το 24ωρο, πάνω από τον ορίζοντα.

Αφανείς αστέρες, που παραμένουν όλο το 24ωρο υπό τον ορίζοντα και η παρατήρησή τους δεν είναι εφικτή.

Αμφιφανείς αστέρες, που άλλοτε παρατηρούνται υπέρ τον ορίζοντα και άλλοτε όχι.

Η διάκριση αυτή είναι πολύ σημαντική για την Αστρονομική ναυτιλία.

Η γεννηση των αστεριων

Η γέννηση των αστέρων
Τα έως σήμερα δεδομένα μας επιτρέπουν να αναπαραστήσουμε την πορεία διαφόρων τύπων αστέρων από την γέννηση έως τον θάνατο τους. Τα πάντα εξαρτώνται από τις αρχικές συνθήκες. Στα νέφη των αερίων και σκόνης που υφίστανται σε ολόκληρο το σύμπαν και εντοπίζονται άτακτα και ανομοιόμορφα στους βραχίονες των γαλαξιών, υπάρχουν και δρουν κατά κύριο λόγο δυνάμεις βαρύτητας. Υπό την επίδραση των δυνάμεων αυτών, τα νεφελώματα αρχίζουν να συμπυκνώνονται, ενώ ταυτόχρονα η αρχικά πολύ χαμηλή θερμοκρασία τους, αυξάνεται σημαντικά ως αποτέλεσμα αυτής της συμπύκνωσης. Η συμπύκνωση των νεφελωμάτων προχωρεί μέχρι να δημιουργηθεί στο κέντρο τους σφαίρα μέγιστης πυκνότητας και εξαιρετικά υψηλής θερμοκρασίας. Σχηματίζεται ένας γιγάντιος πρώτο- αστέρας, ο οποίος λόγω της πολύ υψηλής θερμοκρασίας που έχει αναπτυχθεί στο εσωτερικό του παύει να συστέλλεται και αρχίζει να διαστέλλεται.

Από αυτόν τον πρώτο- αστέρα αναλόγως της αρχικής του μάζας γεννώνται κατά ομάδες, ολιγομελείς ή πολυμελείς, αστέρες που απομακρύνονται από τον χώρο του αρχικού πρώτο- αστέρα διασχίζοντας το υπόλοιπο νεφέλωμα από το οποίο έχουν γεννηθεί. Το είδος της αστρικής ομάδας που δημιουργείται, εξαρτάται από την αρχική μάζα του νεφελώματος από το οποίο γεννήθηκε ο πρώτο- αστέρας. Η εξέλιξη και η διάρκεια της είναι συναρτήσεις: 1) του αριθμού των αστέρων- μελών της ομάδας, 2)της ταχύτητας με την οποία απομακρύνονται από τον χώρο του αρχικού πρώτο- αστέρα των γειτονικών πεδίων βαρύτητας και 3)των παλιρροϊκών κινήσεων του Γαλαξία, στον οποίο ανήκουν.
 Ανεξάρτητα της ομάδας, στην οποία ανήκει, η εξέλιξη ενός αστέρα είναι συνάρτηση: 1) της αρχικής του μάζας, 2) της ταχύτητας περιστροφής γύρω από τον άξονα του (η οποία εξαρτάται από την ομάδα του μητρικού νεφελώματος), 3) την ταχύτητα με την οποία ο αστέρας απομακρύνεται από το κέντρο της δημιουργίας του, καθώς και άλλων παραγόντων.

Tο νεφέλωμα του Ωρίωνα

Tο νεφέλωμα του Ωρίωνα, γνωστό και ως Μέγα Νεφέλωμα του Ωρίωνος , αλλά και ως Μεσιέ 42 (Μ42), είναι ένα διάχυτο νεφέλωμα νότια από τη Ζώνη του Ωρίωνα. Είναι ένα από τα φαινομενικώς φωτεινότερα νεφελώματα, ορατό με γυμνό μάτι σε σκοτεινό ουρανό. Το M42 απέχει από εμάς 1.344 ± 20 έτη φωτός. Περιλαμβάνει την κοντινότερη στη Γη περιοχή παραγωγής νέων αστέρων. Η πραγματική του διάμετρος εκτιμάται σε 24 έτη φωτός. Το Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι ένα από τα πλέον ερευνηθέντα και φωτογραφημένα ουράνια σώματα. Η μελέτη του έχει αποκαλύψει πολλά μυστικά για τη διαδικασία σχηματισμού νέων άστρων και πλανητών από τη βαρυτική κατάρρευση νεφών διαστρικού αερίου και σκόνης.

 Οι αστρονόμοι έχουν παρατηρήσει απευθείας πρωτοπλανητικούς δίσκους, φαιούς νάνους, έντονες και τυρβώδεις κινήσεις αέριων μαζών και φαινόμενα φωτοϊονισμού από το φως γειτονικών αστέρων μεγάλης μάζας στο νεφέλωμα. Υπάρχουν επίσης υπερηχητικά «σφαιρίδια» αερίου που διατρυπούν τα πυκνά νέφη υδρογόνου του Νεφελώματος του Ωρίωνα: το καθένα από αυτά είναι 10 φορές μεγαλύτερο από το Ηλιακό Σύστημα (ως την τροχιά του Πλούτωνα) και οι άκρες του τονίζονται από κυανή ακτινοβολία ατόμων σιδήρου, ενώ η γένεσή τους πιθανότατα οφείλεται σε κάποιο άγνωστο βίαιο γεγονός που έλαβε χώρα πριν από χίλια περίπου χρόνια.

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ!

Νεφέλωμα της Καρδιάς!!

Το Νεφέλωμα της καρδιάς!! Απέχει 7.500 έτη φωτός από τη γή, καταλαμβάνει έκταση 200 ετών φωτός και ανήκει στον αστερισμό της Κασσιόπης!

ΝΕΦΕΛΩΜΑ NGC 3324

Μια εντυπωσιακά καθαρή εικόνα του νεφελώματος NGC 3324 κατά τη διάρκεια δημιουργίας νέων αστέρων, κατέγραψε το τηλεσκόπιο Wide Field Imager που βρίσκεται στη Χιλή. 

Η ονομασία που οι αστρονόμοι έχουν δώσει στο συγκεκριμένο νεφέλωμα, που βρίσκεται σε απόσταση 7.500 ετών φωτός από τον πλανήτη μας, είναι Gabriela Mistral προς τιμήν του νομπελίστα ποιητή από τη Χιλή. 

Η γέννηση νέων αστέρων που συνοδεύεται με έκκληση υπεριώδους ακτινοβολίας, έβαψε με εντυπωσιακά χρώματα τα γειτονικά αέρια και σκόνη ενώ δημιούργησε κενά μεταξύ τους.


ΠΗΓΗ : www.arpaktiko.org

Νεφέλωμα Rosette

 Το Νεφέλωμα Rosette έχει πρόσφατα δημιουργήσει ένα αστρικό σμήνος. Το σμήνος των άστρων, που είναι στο μέσον, ελευθερώνει υπερηχητικούς ανέμους που διασκορπίζουν και τελικά εξαφανίζουν το  νεφέλωμα γι αυτό έχει αυτή τη σπειροειδή μορφή.Ας σημειωθεί ότι το κόκκινο χρώμα οφείλεται στο   υδρογόνο που έχει χάσει το ηλεκτρόνιό του- Το ιονισμένο Υδρογόνο δηλαδή.

Bίντεο από NATIONAL GEOGRAPHIK